Ne güzeldir ki
kelimeler bir araya gelip dünyalara kapı oluyor.
tek başına havada asılı gibi kalmışken bir sözcük
yanına aldıklarıyla nasıl da büyüyor
mesela;
"mesela gülüşü" desem,
aşk
"mesela gidişi" desem,
hüzün
kelimeler çoğaldıkça büyür o aşk, o sevgi, o hüzün.
Ben o yüzden
zamanlı zamansız basıp kapıların zillerine
kelimelerden doğmuş, baştan ayağa kelime insanları bulup
kendi dünyama katarım
aşkı, yaşamı, sevgiyi ve bir sürü duyguyu öyle çoğaltırım.
sonra hatta hepsini merak ederim o insanların, varlarmış gibi
özlerim bile
gerçekten
Simdi gece. Kapıları çalma vakti. Kelimeler bir araya gelmiş, hepsi bir olmuş, insanlar doğurmuş. Bu insanlar gelip benim dünyama oturmuş. Sayfalar bitecek, #azrakohen belki başka kitaplar yazacak, başka hikayeler anlatacak ama artık #Canmanay , elbette Deniz, Ali, Bilge, Duru, Özge ve diğerleri benim aklımdan çıkmayacak. Eski bir arkadaşı, taşınan komşuyu, senelerce görmediğim bir akrabayı anar gibi; onların hayatı kitabın son noktasından sonra da devam edecek gibi sanki. Benim onları anmam onlara nefes olacak gibi. "#fi bitti, #çi bitti
ne zamandır görüşemedik, herkes kim bilir ne çok değişti,
kaç zamandır merak ediyordum sizi, nasılsınız?" der gibi açtım sayfaların ilkini şimdi.. Kaldığım yerden devam edeyim hikayeye
Çünkü diyor ki zaten kapağında da
" bu hikaye burada bitecek
ve sen başlayacaksın." O zaman hadi bakalım..
